تو که ماه باشی ...

 

ماه را می چینم از آسمان

             می پیچانم میان دو تکه ابر

                    بماند برای روزی که منتظر آمدنش نیستم

 تو را می نشانم جای ماه

              که اشاره ی لبخندت

                            مهتاب را هم بیتاب می کند  و

                                            نور که می پاشد به دلم

              روشن می شود دورافتاده ترین حفره ی وجودم.
  

می نشینم این پایین
                               

         چشمانم را گره می زنم به

                                 امن ترین نقطه ی نگاهت و

                                  خالی می شوم از خیال هرچه
  

                          تردیدٍ توخالی....

تو که ماه باشی
        

         تصویرت توی این برکه ها جا نمی گیرد

                                                    انعکاس بودنت

                            صاف می افتد میان دلم و

          هیچ دلهره ای تکانش نمی دهد.

                      تو را می نشانم جای ماه و دیگر

                                آمدن روز را نمی خواهم

                                                   که نمی خواهم.

                              تو که ماه باشی

                                            سهم من

                           بی نیازترین آسمانٍ این حوالی است .

                                             بازنده